zaterdag 29 januari 2022

Schande en schoonheid, dwang en erotiek. lotusvoetjes, schoentjes

 

Je vraagt je toch echt af waar de obsessie met de Lotus vandaan komt dat men er zelfs voetjes der schoonheid van wil maken, het dus in zoverre zelfs deformeert. In Taiwan is er een Orchideeën cultuur, in het boeddhisme een cultuur van de zuivere houding, de nachtbloeier de Lotus, Boeddha speelt daar een kern rol in natuurlijk. Een dubbele Lotus in de bronzen Boeddhabeelden betekent nog hoger ge-eleveerd in het Boeddhaschap.


 

Lotusvoet schoentje; Lotusvoetjes (ook wel: Gouden lotussen) heeft betrekking op het misvormen van de damesvoeten, een praktijk in het oude China die voet inbinding of Chinese voet inbinding wordt genoemd. Deze praktijk heeft zich kunnen ontwikkelen omdat bij Chinese mannen (aanvankelijk alleen in hofkringen) een schoonheidsideaal had postgevat dat kleine voeten heel sexy waren, vooral door de invloed die dat had op de (waggelende) manier van lopen. De praktijk is begonnen bij danseressen aan het keizerlijk hof aan het eind van de periode van de Tang-dynastie (618- 907 na Chr.).

 













 Phoenix, Lotus and Butterfly and dragon designs on old Lotusshoe
 

Boek van Goodrich over fotografie in China met teksten refererent aan voetbinding en ook de cover toont 2 Lotusvoet dames naast een vorst Manchutijd, zittend.

 


Pang Mei N Chang, het boek Lotus-voeten
 


Tegen de 12e eeuw, tijdens de Song-dynastie, was de gewoonte bij vrouwen uit de elite wijd verspreid geraakt. Het zou als een teken van welstand hebben gegolden omdat alleen redelijk welvarende families een vrouw konden onderhouden die geen behoorlijke hoeveelheid werk meer kon verzetten. Een andere zienswijze benadrukt net dat de praktijk tot doel had meisjes aan het huis te binden om handwerk te verrichten (spinnen, weven, enz.).[1] Het absolute schoonheidsideaal van de ingebonden voet was een lengte van drie duim gouden lotussen. Dat was 10 cm. Dat was in de praktijk vrijwel onhaalbaar. De meest voorkomende lengtes lagen tussen de 13 en 17 cm. De praktijk bezorgde de meisjes die eraan werden onderworpen helse pijnen.

Het boek; "Splendid slippers", by Beverly Jackson.





De gewoonte was niet volstrekt algemeen. Zowel bij de Mongoolse vrouwen van de Yuan-dynastie (1279-1368) als de Mantsjoe-vrouwen van de Qing-dynastie (1644-1911) werden de voeten niet ingebonden. Hetzelfde gold voor vrouwen uit een aantal minderheidsgroepen, zoals de Hakka. Ook bij de dochters waarvan de vader deel uitmaakte van het vendelsysteem werden de voeten niet ingebonden. Uit meerdere onderzoeken van rond 1900 blijkt dat er een aanzienlijk verschil was in de mate van verspreiding tussen de regio’s in China. 





 

In het noorden van het land was de gewoonte veel meer verbreid dan in het stroomgebied van de Jangtsekiang en de gebieden verder naar het zuiden. In die onderzoeken wordt een raming gehanteerd dat eind negentiende eeuw tussen de 40% en 50% van de Chinese vrouwen in het land ingebonden voeten had.









 

Een blokprent uit een erotisch verhaal uit een kussen of pillowbook China ca 1800 of daarvoor. Hier ziet men duidelijk de enorm kleine voetjes met een stipje rood, het lotusschoentje, vergelijk de afmetingen met de voeten van de man.


wikifoto


Zo ziet een gebroken Lotusvoet, gemangelde dragersvoet van Lotusschoentjes er dus uit.

De eerste teksten waarin stelling genomen wordt tegen de gewoonte dateren van de dertiende eeuw. Diverse keizers van de Qing-dynastie hebben een verbod op de gewoonte afgekondigd. Het meest absolute verbod werd in 1664 door Kangxi uitgevaardigd. Het verbod werd zo massaal genegeerd dat hij zich gedwongen voelde het vier jaar later in te trekken. De opstandige beweging der Taiping (1852-1865) verbood het voetenbinden resoluut in het gebied die het tijdelijk onder controle had.

In de tweede helft van de negentiende eeuw hebben zendelingen acties ondernomen de gewoonte af te schaffen. Die acties hadden maar een zeer beperkt resultaat. Met name in het noorden van China waar het inbinden van voeten het meest voorkwam werd zowel de missie in China als de zending in China geassocieerd met imperialisme en ongelijke verdragen. Iedere actie van missie en zending kon beschouwd worden als een aanval op de Chinese cultuur waar het voetbinden onderdeel van was.

Aan het eind van de negentiende eeuw begon een aantal Chinese hervormingsbewegingen te strijden voor de afschaffing van het gebruik. Qiu Jin was hierin een leidende persoon. In deze kringen kwam men snel tot de conclusie dat deze Chinese traditie het verdiende om overboord te worden gegooid. Na de omverwerping van het keizerrijk en de uitroeping van de republiek, in 1911, werd de praktijk buiten de wet gesteld. Kennelijk was de Chinese samenleving toen rijp voor deze hervorming, want sindsdien werden nog maar weinig meisjes aan deze foltering onderworpen.

Lotus shoes FOR MAY 2023 - Michael Backman Ltd below;




 

De politieke instabiliteit zorgde voor weinig controle op het verbod op voetenbinden en in de jaren 20 en 30 kwam het nog sporadisch voor. De communisten waren echter ook resoluut tegen het voetenbinden en toen de stabiliteit na 1949 was teruggekeerd verdween het voetenbinden geheel.

Toch zag ik op Arte TV onlangs een dame nog in de jaren tachtig met ingebonden voetjes.

Vrouwen met ingebonden voeten werden in de periode 1911-1949 uiteindelijk allemaal gedwongen de omzwachtelingen en lotusschoentjes te verwijderen. Dit zorgde dat de voeten plotseling opnieuw begonnen te groeien. Dit gebeurde echter niet keurig naar buiten en naar voren, omdat de voeten al misvormd waren. De voeten groeiden naar binnen uit, wat de vrouwen opnieuw zeer veel pijn bezorgde. Bovendien paste het in de communistische ideologie dat ook vrouwen werkten. Vrouwen met lotusvoetjes konden echter nauwelijks grote afstanden afleggen, maar de regering had daar weinig aandacht voor.

Lotusvoeten werden gevormd door het omzwachtelen van de voeten met stroken stof. Dit dagelijkse procedé werd uitgevoerd bij jonge meisjes van 6 jaar of jonger. De voet werd gehinderd in de groei en de vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf waardoor ze nog verder onder de voet geschoven konden worden. De grote teen bleef recht. Het resultaat was dat de botten werden vervormd en dat de tenen naar binnen groeiden. De voeten ontwikkelden zich verkeerd, waardoor de meisjes de kuitspieren niet meer nodig hadden. Al het gewicht verplaatste zich, waardoor lopen haast onmogelijk is. Als de vrouw volgroeid was had zij dan voeten van soms 13-15 cm.

Een gouden lotusvoetje was 8 cm, met 10 cm had men een zilveren lotusvoetje en met 12 cm had men een ijzeren lotusvoetje. Een extra bijzonderheid was als de voet een van nature hoge wreef had waardoor de voet optisch nog kleiner leek.

Voetinbinden is ontzettend pijnlijk. Naast hevige pijn gaan de voeten soms ook opzwellen, kneuzen en ontsteken.

Veel vrouwen hebben hun ervaringen verteld of opgeschreven en ze hebben het allemaal over veel pijn, verdriet en onmacht. Gemiddeld stierf 1 op de 10 vrouwen als het gevolg van bloedvergiftiging. Lotusvoeten werden gezien als statussymbool. Aangezien een vrouw moeilijk kon lopen met zulke kleine en onnatuurlijke voeten moest ze wel binnenshuis blijven: dit lag in het rolpatroon van de vrouw. Het Voetinbinden betekende echter ook dat de vrouw dus geen werk nodig had omdat ze rijk was en geen geld hoefde te verdienen.

Bij deze minuscule voeten hoorden aparte schoenen. Deze schoentjes moesten de mooie, esthetisch gevormde voet alle eer aandoen. Voor Chinese mannen was een lotusvoet onweerstaanbaar en lotusschoentjes waren de afwerking van het geheel.

De schoentjes bestaan uit dure stoffen  zoals zijde en satijn en werden prachtig geborduurd met chinoiserieën. Sommigen hadden een klein hakje, (sommigen een ophogingsbrugje in de zolen) maar meestal waren ze plat. Lotusschoentjes zijn bijzonder gewild en zeer kostbaar. Het verschijnsel van het inbinden van de voeten werd voor het eerst in het westen beschreven door Odoric van Friuli in zijn reisverslag uit 1330.[2] In het theater waar alleen mannen op de planken mochten staan, werden speciale schoenen gemaakt voor de heren. Eigenlijk liepen ze tegen een steun op hun tippen zodat het leek alsof ook zij lotusvoeten hadden. De urenlange trainingen bestonden eruit van 's morgens tot 's avonds op de houten steunen te staan en daarmee hun evenwicht zoeken door op bakstenen te staan. Kun je nagaan hoe dat voor de dames was, hun voeten werden gebroken en gezwachteld tot het juiste volume werd bereikt werd dat dus herhaald.

Ook is er het drama van MAO waarbij mensen werden gedreven tot het uiterste, de reis over de bergen in weer en wind kosten vele dames het leven, en lotusvoet dames , ga er maar vanuit dat er niemand De grote Sprong Voorwaarts overleefde!

 

Pupil


Wanneer de Lotus

zich ontsluit

bij nacht

en het maanlicht

dan naar

binnen slaat

met al haar kracht

je niet meteen

in al haar

naaktheid raakt

noch al haar

zuiverheid

als je haar

even maar

betracht

bedarend

en al haar

schone pracht

verklarend

-raak dan niet

te verward-

ze zal naar

binnensluipen

zich langzaam

-aan aan je

ontwarend

en op het ritme

met de slagen

van je hart

zich

openbarend

................

steeds dieper

in je kruipen

.

*

Madrason 2013 13

 

 


 

 

dinsdag 10 augustus 2021

Parvati, het antieke beeld zou ook een Bayadere of Devadasi danseres-godin kunnen zijn.

 Ik ben nu bezig met een artikeltje over een antiek beeld, vermoedelijk Parvati, het zou ook een Bayadere of Devadasi danseres-godin kunnen zijn. In de archaïsche vorm zie ik verfijnde Newar kenmerken of Noordelijke India-stijl. 





Parvati standing on lotusbud, ca 1780-1800 Nepal or Boarder India 








Het kan zijn dat haar montageplek links voorheen plek gaf aan haar ega Shiva (zie Eloracave). Parvati raakt me vanwege Ganesha, vorige maand vond ik een
stambronsje van Ganesha met een hele kleine Parvati op zijn schoot, een zeldzame verschijning.


Toen Parvati een zoon kreeg werd deze binnen dagen reeds een knappe man, terwijl ze hem met liefde naakt baadde kwam Shiva haar echtgenoot en uit woede onthoofde hij de vreemdganger waarvan hij niet vermoedde dat het zijn zoon was, hij zond zijn mensen uit om het eerste beste hoofd te snellen en plaatste dat op de nek van zijn zoon. U raadt het al, het was een olifantenhoofd, vanaf toen heette hij daar hergeboren, Ganesha. 

 Ik heb een wat stijver polychroom Nepalees Parvati beeldje en een mini Parvati bronsje. Allen voeg ik toe aan het (dit) artikel. Ergens zijn er nog fijne krasjes -op haar voorhoofd- van de Vibhuti stip te bespeuren. Het kan zijn dat dit beeld aan een gebouw vast zat en polychroom was.
Door leeftijd is het mat geworden, echter zijn de extremiteiten mooi gepatineerd, wat duidt op een hoge leeftijd. Ik wil wat betere foto's van haar maken om haar recht te doen wedervaren. Ik vond het gezicht haast mannelijk net zoals mijn polychrome beeldje van haar met die stijve straffe blik.

 

                                                            Vibuthi
 
 

In de uitleg van haar oorsprong komt dat terug, ze was eerst half man /half vrouw, pas toen Shiva werkelijk verliefd op haar werd door een pijl van Bacchus lees Kamadeva kon de 2e echte echt plaatsvinden. Devadasi' s waren een kaste tempel danseressen, vroeger ook Bayadere genaamd, vergelijkbaar met kuise Delphi priesteressen, de dans zoals ook in oud Griekenland bij de Auletriden, was een hogere kunstvorm , schoonheid en dans een zijn Oosters vaak zeker voorbodes
tot een hogere vorm van ascese.












                                zigzag lines and a sun Vibuthi



Deze ascese vind men terug bij de oorsprong van Quan Yin welke als man begon en later vroom en kuis mannen/mensen bekeerde door haar verschijning. Man/vrouwprincipe, van mannen-cult naar
de moeder heerschappij!


Na dit onderzoekje is mijn conclusie dat het een (Uma)Parvatibeeld is ooit verbonden met haar man Shiva. Een liefhebber heeft er een speciale sokkel voor gemaakt om haar te conserveren, eleveren, zo stond ze ergens in een kamer op een school nabij Heerlen 40 jaar lang te pronken. Wat ik leerde was dit, man en vrouw wisselen soms mystiek tantrisch de rollen met elkaar, mens als emanatie van mens, anders naar de sekse durven te kijken en de hormonen overstijgen middels kunst!


                                                Goddess of Dance



                                                Parvati from Samoa









                        Polychrome Nepalese Parvati with a manly gaze.






Repaired foot and great patina on the external parts and abundant jewellery.






                                        Elora cave, Shiva and Parvati
                                    Shiva en Uma (oervorm van Parvati)

                                                Tribal bronze Parvati


                                        Tempelidolen Parvati' s uit Nepal






Vibuthi dot explained.

 

 

Begrippen;

 
Parvati; (Sanskriet: पावती) is een Hindoeïstische godin. Ze is de dochter van Himavat. Ze wordt ook Uma of Aparna genoemd. Parvati wordt meestal gezien als de belangrijkste hulp, en echtgenote, van Shiva. Shiva en Parvati hebben samen twee zoons gekregen, Ganesha en Skanda (Kartikeya). Zij worden vaak met z'n vieren afgebeeld op de berg Kailash. [1] Haar huid was eerst zwart, maar na zware verstervingen gaf Brahma haar een gouden huid. Vanaf die tijd werd
ze ook Gauri (Gouden) genoemd.


Shiva; Shiwa of Śiva (Sanskriet: शिव) is het hoogste goddelijke wezen binnen Ishvara, een van de grote tradities binnen het hindoeïsme. Met Brahma en Vishnu vormt hij de Trimurti van schepper- instandhouder-vernietiger. Shiva is de vernietiger. Andere namen van Shiva zijn: Tryambaka (de drie-ogige), Mahakala (Grote Tijd), Nilakantha (Blauwe Nek) en Sri Kanta (Hij wiens nek mooi is),
Girisha (de Heer van de Heuvels), Sankara, Hara, Gangadara (Drager van Ganga), Nataraja (Heer van de Dans), Ardhanarishvara (de heer die half vrouw is) en Bhagavat (Heer). In zijn verschijning als Panchanana (Vijf-hoofdige) treedt Shiva als geneesheer op. Met zijn echtgenote Parvati bewoont
Shiva de berg Kailasa in de Himalaya.

Ganesha; (ook wel Ganesh, Ganapati Tantra, Ekadanta of Vinayaka) is in het pantheon van het hindoeïsme de deva met het olifantenhoofd. Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Zijn vahana, voertuig, is een muis of een rat genaamd Mashika. De hindoes bidden tot Ganesha voor ze aan iets nieuws beginnen, zoals een
nieuwe baan of wanneer ze verhuizen. Ganesha is de zoon van de god Shiva en de godin Parvati, die eigenlijk tezamen in de kosmogonie van het hindoeïsme symbool staan voor de eenheid van alles. Daarbij staat Shiva voor het subjectieve bewuste en Parvati voor het energetische materiële.
Een beeld van hem staat vaak op splitsingen van wegen in India, zodat hij de reizigers kan helpen als ze een keuze moeten maken en een nieuwe weg inslaan. Ganesha staat altijd aan het begin van iets, een eerste impuls.


Devadasi; In Southern India, a devadasi was a female artist [1] who was
dedicated to worship and serve a deity or a temple for the rest of her life. The dedication took place in a Pottukattu ceremony that was somewhat similar to a marriage ceremony. In addition to taking care of the temple and performing rituals, these women also learned and practiced classical Indian artistic traditions such as Bharatanatyam, Mohiniyattam, Kuchipudi, and Odissi. Their social status was high as dance and music were an essential part of temple worship.
After becoming Devadasis, the women would spend their time learning religious rites, rituals, and dances. Devadasis were expected to live a life of celibacy, however, there have been instances of exceptions.


Vibuthi; (Sanskriet विभूतिः IAST vibhūtiḥ) kent in het hindoeïsme verschillende betekenissen, waarvan de bekendste die van gewijde as is. De letterlijke betekenis is: doordringend, overvloedig; luister, kracht, glorie, macht, en weelde. Verder kan het verwijzen naar een bevrijde/verloste ziel in een belichaming waarvan het ego niet meer is (het ego is als het ware vergaan tot as), ook
bovenmenselijke macht (acht faculteiten die vooral aan Shiva worden toegeschreven, maar door toewijding aan deze godheid ook door mensen zouden kunnen bereikt worden[1]).


Vibhuti (as) kan een samenstelling zijn van:


As verkregen bij het verbranden van planten
As van gecremeerde lijken
As van verbrande gewijde koeienvlaaien en melk
As van Holikadahan holi


Vibuti is een attribuut dat bij het godsaspect Shiva hoort. Volgens de hindoe is het
geneeskrachtig/helend en valt onder gezegende/geofferde spijs (prasad) op basis van de afkomst. Binnen de hindoereligie is de grootheid van vibhūti of Heilige As welbekend sinds duizenden jaren. Vibhuti is gewijde as die voornamelijk gebruikt wordt door de toegewijden van Heer Shiva. Ook de toegewijden van Heer Ganapati en Heer Muruga gebruiken vibhūti. Het insmeren van verscheidene
delen van het lichaam met Heilige As wordt in de spiritualiteit beschouwd als de hoogste weelde. Grijs vibhūtipoeder stelt het eindstadium voor van alles ("van stof tot stof"). Het is de werkelijkheid die overblijft wanneer verlangen en ego weggebrand zijn door het vuur van verlichting. Het symboliseert zuiverheid en verzaking aan verlangens. Het herinnert ons aan de tijdelijke aard van
ons fysiek lichaam, dat op een dag, na de dood, tot as zal worden verbrand. Het herinnert ons ook aan de dringende noodzakelijkheid om ernstig te streven voorwaarts te gaan op het spirituele pad en in dit leven zelf dicht bij God te komen. Vibhūti is verder ook een van de vier boeken van de Yogasoetra's van Patanjali. .


Bayadere; zie Devadasi of tempeldanseres.
Het is jammer dat we de Kalidasa’s geschriften, de Kamasutra, Koka Shastra (welke wel erotisch bedoeld is) zo snel pornografisch benaderen. We missen hierbij dan de essentie van het hoogste principe voor genot die niet materieel maar innerlijk tot bevrijding dient te leiden. Bevrijding van alles gezien de opperste schoonheid en liefde samengaan in een kernbegrip, loslaten van ego,
materie en existentie in een bad vol vertrouwen waar het diepere bestaan altijd zal baden en kunnen laven om vervolgens de opperste staat van Geluk weer door te kunnen en mogen geven, ze schenkt zo ogen aan ons ieder hart!


Bronnen Wiki en Madrason te ‘s-Hertogenbosch 10-08-2021